Spacer z psimi kumplami, czyli kilka słów o Gazika zachowaniu

W niedzielę byliśmy na spacerze z zapsionymi znajomymi, poznanymi przez internet. I tak rano zapakowałam Gazulca do samochodu, przejechaliśmy 30 kilometrów tylko po to, aby iść na spacer. Oprócz nas, był samiec labrador i dwie suczki, jedna to Mastif Tybetański.a druga to 4,5 miesięczny szczeniak doga kanaryjskiego.Mieszanka eksperymentalna.

Utopiliśmy piłkę. Kto pomyślałby, że chuckit fetch ball nie pływa? no nie my

 Bardzo obawiałam się tego spaceru, jak Gandi się odnajdzie i jak będzie zachowywać. Byłam przygotowana na wieczny bunt i burczenie. Co więcej, brałam pod uwagę opcję, że ten spacer skończy się szybciej niż w ogóle zacznie. Otóż Gandi to taki zbój. I to był jego pierwszy wspólny spacer z obcymi psami. Spacer, gdzie psy idą razem, łapa w łapę. Tym bardziej, że początek nie zapowiadał się kolorowo. Gandi potrafi minąć się na chodniku z obcym psem, ale taki kontakt trwa chwilę i do tego wzmacniam smakami. Tu sytuacja była o wiele bardziej skomplikowana.

Na wstępie oburczał i pokazywał ząbki na labradora. W efekcie robiłam z nim kółka w sporej odległości, aby przywykł do tego psa. Zanim ogarnął dupkę to przyszły dwie suczki. I burczenia i pokazywania ząbków nie było końca. Po prostu on nie wiedział jak ma się zachować. Jak dostał smaki to uspokoił się. Ale pojawił się inny, niespodziewany problem.

Gandi bał się pozostałych psów. Trzymał się z dala, iść za nimi nie chciał. A jak jakiś pies się zbliżał to odsuwał się. Ewidentnie czuł dyskomfort. Toteż nasi towarzysze poszli do przodu, a ja powolutku z tyłu sobie dreptałam z Gandim. Unikał wszelkiego kontaktu, pokazywał, że się ich boi. Jednak cały czas szukał mojego wsparcia. I wtedy pokazałam mu, że jesteśmy jedną drużyną i gramy do jednej bramki. Dałam mu wsparcia, jakiego oczekiwał, ale nie biadoliłam nad nim i się nie litowałam. Nie brałam na rączki, ani nie przerwałam spaceru. Pomalutku zaczęliśmy doganiać grupkę, ale Gandi nadal trzymał dystans.

Wszystkie psy zostały spuszczone ze smyczy, oprócz Gazika.
Pierwszym psem, do którego się przekonał to stonowana suczka mastifa tybetańskiego. Bardzo się zdziwił, jak szła koło niego, a on nie zauważył kiedy podeszła. Spojrzał na nią, a ona nie zwracała na niego uwagi. Powiedziałam "w porządku" i tak w niedalekiej odległości ona sobie szła.My też. Potem szczeniak zauważył, że helloł, na spacerze jest nowy psiak. I z iśćie szczeniacką delikatnością, przybiegła do nas. Gandi odskoczył, bo co to ma znaczyć. Ja szczeniorka pogłaskałam, a ona sama pokazywała Gazulcowi, że ma pokojowe zamiary, że chce się zapoznać i nie stanowi powodu do strachu. A jak się obwąchały to zaczęła się wesoła, normalna i zdrowa psia komunikacja. Szczeniak przełamał lody i Gandi zauważył,że przecież jest fajnie. Zaczęły brykać, zachęcać do zabawy i na prawdę było fajnie. I od tego momentu Gandi zakochał się w małym dożku kanaryjskim.

Ale, ale na spacerze był jeszcze jeden samiec!
O ile nie zmuszałyśmy do kontaktu, a wręcz odwrotnie, nie dopuszczałyśmy ich do siebie to był spokój. Ale samiec i szczeniak to były najlepsze kumple, znali się wcześniej i razem brykali. I jak szczeniorek poleciał do Gazika, to labrador też. I jak w dwóch obwąchiwało Gazulca to on poczuł się niepewnie, zaczął wycofywać. Nie pomagał fakt, że styl zabawy labka to poburkiwanie. I w pewnym momencie nie wiedziałam co się dzieje. I koniecznie leciałam z odsieczą do Gazika. Ale buntów nie było,stawiania się czy poburkiwania też nie. Co więcej, reszta spaceru minęła bardzo pozytywnie. Psy zaakceptowały się, każdy na swój sposób i nie było spin czy problemów.

Opisałam to dość obszernie, a w rzeczywistości to trwało z 20minut. Przez następne półtora godziny było brykanie, pluskanie się w wodzie, zaczepianie i szaleństwa. Gandi cały spacer był na smyczy, ale naprawdę krzywda mu się nie działa.

Prawie jak czołg w tą wodę wchodzi

Prawdziwą wisienką na torcie był powrót przez osiedle. Kilka domków, a na każdym podwórku pies, czasem nawet kilka. Wszystkie jak jeden mąż oszczekiwały nas. Co więcej, jeden podleciał do nas. A Gandi spokój, zero, null, nic. Ani pół burknięcia czy pajacowania. Ledwo zaszczycił te psy spojrzeniem. I taka dumna z niego jestem. Tyle lat pracy włożone w niego i zaowocowało. Normalnie, prawie w samozachwyt wpadłam. 

Podsumowując to była dla mnie ogromna dawka wiedzy i informacji o moim psie. Gandi taki kozak, ząbki pokazywał i ojej co to nie on, a tak naprawdę zaczął się bać towarzyszy. Widok był na początku dość przykry, ale jak widziałam jak malutkimi kroczkami przełamywał swoje lęki to pomagałam mu jak potrafiłam. Ostatecznie nawet nam to wyszło. Ba, na koniec spaceru Gandi leżał koło labradora, który wyraźnie pokazywał,że z moim paniczem to on styczności najmniejszej mieć nie chce.

Soniula na spacer nie pojechała z kilku względów, ale popołudniu i posiedziała w wodzie i poszła na spacer, także była zadowolona.
Jak byliśmy na dworze to Gazikowi wbił się kleszcz, po wewnętrznej stronie uda. Czyli w bardzo felernym miejscu, bo tuż przy jego świętości i męskości. Kleszczor wbił się i uschnął. Był taki malutki i w takim miejscu, że 40 minut wyciągałam go i nic, jak siedział, tak nadal tam był. Potem wyrwałam mu rękawiczkami i część została w środku. Próbowałam igłą wyciągnąć i znowu porażka. Bo miejsce zaczerwienione i pewnie obolałe i pies bardzo niechętnie godził się na moje kombinacje. No nic, zdezynsekowałam i zostawiłam. Gandi zaczął kuleć i inne atrakcje, że to wszystko skończyło się u weta na antybiotyku, bo powstało zapalenie.
Ale już wczoraj oglądałam udo i strupek z resztą kleszcza odpadł i nastała sielanka.

Maksymalne możliwości wejścia Gazika do wody... ani centymetr głębiej